Hij is al zijn leven lang hard aan het werk om dat deel van zichzelf verborgen te houden. Maar nu ligt het op tafel. Ik zie dat hij schrikt, het spannend vindt, maar even groot is de wens om gezien te worden. Ook, of misschien wel juist op dat punt.
Onderdrukken van gevoelens
De stress die hij ervaarde werd veroorzaakt door het naarstig blijven zoeken naar manieren om weg te blijven van dat gevoel. Analyseren was zijn manier; honderd oplossingen bedenken voor zijn vraagstuk en blijven twijfelen welke het beste zou zijn. Daarvoor kwam hij bij me; hij wilde oplossingen! Antwoorden! Wat moet ik doen?! Een A4’tje volgeschreven had hij.
Ik ga niet mee in zijn hang naar oplossingen, maar blijf bij wat er werkelijk is. Ik benoem zijn gevoel. Zijn innerlijke strijd, de worsteling die hij ervaart. De eenzaamheid die het meebrengt om delen van jezelf te onderdrukken. De boosheid niet begrepen te worden door je omgeving. En de druk van anderen om gewoon ‘normaal’ te doen.
Rust
De rust die ontstond nadat we even stil stonden bij wat er nu eigenlijk was, was een openbaring voor hem. Een diepe zucht van verlichting volgde. En vervolgens een stroom aan gevoelens die hij al zo lang verborgen hield. En daarna kwamen als vanzelf zijn antwoorden. De antwoorden die hij buiten zichzelf zocht, overal advies gevraagd, tientallen boeken gelezen. Opeens was klaar helder wat hem te doen stond.
Zo konden we deze sessie afsluiten door het heel concreet dáár over te hebben; de spannende delen van de acties waar hij voor stond. Wat de reactie van de ander zou kunnen zijn, wat dat dan weer met hem zou doen. Hoe hij ook op dat moment in verbinding zou kunnen blijven, met zichzelf én met de ander. Door de zekerheid die hij gevoeld had over wat hem te doen stond, kon hij dat nu met vertrouwen aangaan.
Een prachtige, rake ontmoeting.
Ik hou van mijn werk. 🙂